Noma Bar

 

 

    Noma Bar, mijn complimenten!!!!  Een week na de hel van Parijs,  overladen  met afschuwelijke foto's, schokkende video's en omvangrijke teksten laat jij het meest indrukwekkende beeld achter. Dank je wel!



 

 

 

 

Radiostilte

Na maanden hard werken, een bedrijf starten en een grote opdracht (sculptuur bouwen) is het nu stil. Te stil en het voelt niet prettig. Ik had gedacht in een soort flow te blijven, een stijgende lijn omhoog. Deelnemers voor mijn workshops, opdrachten van nieuwe bedrijven. Ze lezen tenslotte toch allemaal de succeservaringen op mijn website ( www.mirjamstax.nl)? Nee dus, zo werkt het niet in creatieve processen en dus ook niet in ondernemersland. Ondernemen is een creatief proces en ik doe het allebei. Daar hoort ook bij dat je afschakelt, je zinnen op iets anders zet en de tijd neemt om even niet te denken. Ik kan er nu al de boel erbij neergooien (zie je wel een eigen bedrijf is niets voor mij) of ................ .rustig blijven, kijken wat er voorbij komt, kansen grijpen en wat kleine stappen maken. Zoals de statistieken van mijn website bekijken, alle leuke interessante mensen die ik afgelopen periode heb ontmoet nog eens een mailtje sturen en mijn sociale media bijwerken. En vooral inspirerende dingen doen. Exposities bezoeken, mensen ontmoeten ect. Focussen op mijn doel. Atelier Beeld Werkt. Het atelier waar mensen hun creativiteit optimaal kunnen en leren gebruiken.

Stilte

Einde creatief proces

Het meest lastige voor de kunstenaar is (dat hoor ik van velen) om dan toch uiteindelijk je werk te tonen aan de buitenwereld. Iets wat zo van jou is, iets wat van binnenuit komt en waar je zoveel energie en tijd aan hebt besteed, dat laten zien voelt als naakt zijn, het maakt je kwetsbaar. Het is of je jezelf tentoonstelt. Maar als je A zegt moet ook B zeggen. Het was een belofte, je kunt niet anders meer. Een kwestie van loslaten. Vanaf het moment dat het werk op de plek staat waar het hoort te staan is het niet meer van jou, dan is het van de ander. Ik ga mijn atelier opruimen!!!

 

 

 

 

 

Onthulling

21 jarig bestaan Mise en Place, 500 jaar bestaan kasteel Jerusalem.
Mijn opdracht is voltooid, het beeld is onthuld, een fantastisch project, waarin ik grenzen heb verlegd en uitdagingen ben aangegaan. De opdracht was........... maak een sculptuur voor buiten die iets zegt over de missie en visie van Mise en Place "making friends and creating synergy" en laat alle managers van de moederlanden iets aan dat beeld toevoegen. Dat heb ik gedaan en het is goed geworden. Met dank op de eerste plaats aan Charles van Goch die mij deze opdracht heeft gegund en tevens dank aan alle mensen die hebben meegedacht en meeholpen.

 

 

 

De laatste loodjes

Ook de laatste loodjes zijn nog spannend. Gaat het lukken om het werk van de houten sokkel op de betonnen sokkel over te zetten? Past het ook werkelijk? Wordt er niets beschadigd. Maar alle doemscenario's blijken weer voor niets te zijn geweest. Met behulp van Jan en Harrie, echte vakmensen komt alles in orde. Aangezien het werk uit twee delen bestaat moet er nog verder "gebouwd" worden. Her en der moet er nog wat worden vastgemaakt en natuurlijk moet er nogmaals heel zorgvuldig een laatste laag coating over heen. Lastig als er zoveel regen in de lucht zit. Maar ook dit lukt weer met wat kunst en vliegwerk en heel veel geduld. En terwijl ik bezig ben komen de eerste reacties van de bewoners van kasteel Jerusalem, werknemers Mise en Place. Het zijn tenslotte hun vriendschappelijke handafdrukken die ze gemaakt hebben tijdens de workshops. Het is tenslotte de synergie die zij tot stand hebben weten te brengen. Het is daadwerkelijk hun beeld.

l 

Vervoer

Hoe voorkom ik nu dat het regenwater uiteindelijk toch de handdrukken van papierpulp  (omdat ik er gaatjes in heb moeten boren) gaat aantasten. Het zou mooi zijn als de sculptuur nog eenmaal in zijn totaliteit gespoten kan worden. Spuiterijen hebben vakantie, bouwvak. De bedrijven die open zijn kunnen me niet helpen. Of de sculptuur moet in een spuitcabine, maar aangezien de sculptuur op locatie moet afgebouwd is spuiten in een cabine geen optie. Of men moet nevelarm spuiten op locatie, maar omdat er gewerkt moet worden met tweecomponenten DD lak waagt niemand zich daar aan. Het is namelijk nog maar de vraag of je de apparatuur schoon te krijgt. Misschien kan het nog eenvoudiger. Wat denk je van een spuitbus vernis? Hoe reageert die op de polyester coating DD lak? Uitgeprobeerd. Te dunne laag en je komt niet in gaatjes. Ze zijn piepklein. Ik heb nog voldoende tijd. Maar het kan nog simpeler. Alle gaatjes een voor een vullen met een druppel DD lak en het dat lukt, echter alleen bij de gaatjes waar je nog bij kunt. Vandaag is de sculptuur opgehaald!!!

Lijmen

Nu moeten alle handafdrukken aan elkaar gelijmd worden. Net zoals bijen (de zwerm) tegen elkaar geklonterd zitten. Er is geadviseerd om op de polyester dubbelcoat lak een transparante kit/lijm te gebruiken. Daarmee maak je het te lijmen oppervlak groter en vul je de gaten op. Maar de lijm lost de dubbelcoat op (reageert dus) en om de vlakken te verlijmen dien je alle elementen zeker een uur tegen elkaar te houden, dat is onmogelijk !!  De elementen zijn te grillig! Telefoneren met Bison. De vriendelijke meneer stuurt proefmonsters op, maar de te verlijmen oppervlakken zijn te klein en zelfs met de plastic lijm moet je de elementen minimaal 15 minuten tegen aan elkaar houden en dat duurt ook te lang, want het zijn er 1500. Vastzetten met plakband, elastieken, nylonkousen. Onmogelijk, te zwaar. Wat dan? Pinnen? Dat gebruik je in de wereld van de modelbouw. Ik maak de moeilijkste keuze in dit proces. Ik boor een gaatje van 0.7 mm in elke handafdruk. Met dat gaatje maak ik de elementen opnieuw kwetsbaar voor weersinvloeden, maar ik kan niet anders. Ik verbind de elementen met lucifers en houtlijm. Het lukt tot 10 stuks, dan valt  alles uit elkaar. Ik bind er opnieuw elastieken om heen, ik kom tot 20 stuks, maar het is niet houdbaar met 1500 stuks. Ook dit is te zwaar. De wanhoop nabij. Gelukkig krijg ik bezoek van een vriend die oppert dat je de elementen kunt aanrijgen. Grappig, ik ben opgeleid in textiele vormgeving. Dat betekent dat er twee gaatjes in elk element moet komen. Hoe krijg ik de handafdrukken die gevormd zijn van papierpulp straks opnieuw weersbestendig? Er zit niets anders op. Ik reis stad en land af voor roestvrij stalen draad in de juiste dikte. Ik maak eerst een basisvorm van kippengaas op de houten sokkel, een soort mat waarop je knoopt. Werken met een dubbele "draad". Het moet lukken. Ik geloof in mijn ontwerp. Je neemt straks "de zwerm" van de houten sokkel af en plaatst hem op de betonnen sokkel. Even nadenken, hoe ga ik alles vervoeren? De plek waar de sculptuur komt te staan is inmiddels definitief gemaakt. Een goede plek, een energetische plek waar mensen elkaar ontmoeten (rokers) en wegen elkaar kruisen (kantoor en koetshuis). 

Vormen

Inmiddels zijn we enkele weken verder met het maken van de sculptuur voor Mise en Place. Alle handdrukken zijn tijdens workshops gevormd (door de managers van de drie moederlanden Belgie, Duitsland en Nederland) in totaal 1500 stuks. Ze zijn ondergedompeld in de kleur van het Mise en Place briefpapier en zijn twee maal gecoated. Een gigantische klus. Vanzelfsprekend had ik al die maanden een vorm in mijn hoofd. "de zwerm" vriendschap en  synergie. Maar aangezien je niet tevreden kunt zijn met de eerste inval ga je op zoek naar nog meer krachtige vormen. Een paar daarvan heb ik in beeld gezet ( zie onderstaande foto). Je bent gebonden aan zaken zoals technische uitvoerbaarheid, regels ( kunstcommissie) en andere begrenzingen zoals kosten. Je maakt dus doorlopend afwegingen, je stelt bij, soms is er een ander die een idee oppert of een andere invalshoek heeft die je nog niet eerder bedacht had. 

  

Art Cult Club

De Art Cult Club bestaat uit gemiddeld zo'n 10 deelnemers. Deze club is al 7 jaar actief in Zuid Limburg en deelnemers organiseren om de beurt een interessante uitstap naar een activiteit op gebied van kunst -en cultuur. Hieronder een kort verslag door Joanna van de afgelopen keer.

"Zondag 21 juni j.l met een "kleine" kunstclub een fijne middag gehad. Eerst naar de afsluitende expositie van de glaskunst van Josée in Hasselt, in het cursusatelier. Lex navigator deed het niet maar gelukkig wist Constance op cruciale punten hoe te gaan. Haar thema was ‘Huizen’, dus gefuseerde, gesmolten, versmolten, gelijmde glazen huisjes. Transparant, bijzondere licht en kleureffecten. Drie- en twee dimensionaal. Hard in z’n materiaal maar ook feeëriek, bij mij kwam ook de regel uit de bijbel op: “In het huis mijns Vader zijn vele kamers” (Joh. 14 vers 2).

In het atelier kregen we thee en koffie met koekjes in de vorm van..... huisjes. Josée kon mee naar Genk waar Sylvia haar afsluitende expositie had in een ruimte in Shopping 2. Heel mooi grafisch werk op basis van organische vormen, met pen en gedeeltelijk ingekleurd.

Werk om langer naar te kijken. Imaginaire insecten met, zoals op wetenschappelijke tekeningen, details uitvergroot. Boomstammen waarvan de kleuren naar voren gehaald zijn en heel fijn zwart op witwerk van planten en bomen, tot één kantachtig geheel verwerkt.

In de ruimte daar tegenover liet Sylvia een project zien waar zij en een collega samen gewerkt hebben: een serie van negen kinderboekjes voor elk kleinkind van die collega, helemaal toegeschreven naar het betreffende persoontje. Sylvia maakte daarvoor de teksten.

Daarna met z’n zessen nog iets gedronken bij het winkelcentrum. Ik hoop dat Nanny, Wil en Mirjam S. een fijne dag met familie hadden en dat Mirjam van E. weer beter is".

Eindexamenwerk Josee van de Camp

beelden als inspiratiebron

Is er wel eens een foto, een beeld geweest dat een diepe indruk bij je achterlaat? Is er wel eens een foto/beeld geweest wat je treft als de bliksem of die je inspireert?

Afgelopen week 1 juli zag ik op tv (Ivo Niehe, de speciale tv show voor Unicef) een voorbeeld van een beeld als inspiratiebron wat ik graag met jullie wil delen. Als 4-jarig meisje in Sierra Leone wat haar ouders voor haar ogen vermoord heeft zien worden, ziek en ondervoed is, vindt Michael DePrince buiten op straat het tijdschrift Dancemagazine uit 1978, met op de cover de wereld beroemde balletdanseres Magali Messac. Ze neemt zich voor om net zo gelukkig te worden als de danseres op de foto. Ze wordt geadopteerd door een Amerikaans echtpaar en krijgt liefde en alle kansen om zich te ontplooien. Ze is nu net 20 jaar en heeft een contract gekregen bij het Nationaal Ballet, een dansgezelschap wat behoort tot de top 5 van dansgezelschappen. Hoe krachtig beelden en een beetje geluk kunnen werken kun je hiermee niet meer ontkennen. Binnenkort wordt een film uitgebracht over haar leven.

 

Risico

 

Alle witte, neutrale handdrukken (het ziet er zo mooi uit) rood maken. Spannend. Ik weet uit ervaring dat kleur het hele werk onderuit kan halen. Het is risicovol, maar toch doe ik het, het moet gewoon. Bij mijn beeld blijven. Ik dompel ze twee aan twee onder en laat ze uitlekken. Daarna leg ik ze te drogen op een lattenwerk bekleed met kippengaas. Het is goed te doen, gewoon doorwerken, verstand op nul. Het zijn er maar 1500. De kleur is perfect!

2e resultaat

Het tweede team (de Belgen) aan het werk. Papierpulp! Het is even wennen. Uit je hoofd, naar je handen. Het kind in je naar boven laten komen. Je fantasie laten werken, creatieve handdrukken bedenken. Met z'n tweeën, drieën en de hele groep! Dat is pas synergie. Prima gedaan!

1e resultaat

De eerste creatieve bijeenkomst ,"friendship and creating synergie". Elkaar handen geven, de handen in elkaar slaan, handen drukken, handen ondersteunen, handen in elkaar haken ect. Gebruik je creativiteit en maak interessante vormen. De handdrukken vormen in een later stadium een grote "zwerm" en daarmee de contouren van samenwerking en sculptuur. 500 handdrukken zijn het resultaat. Ik schuif ze als broodjes in de oven, maar nu in de auto. Het is nu een kwestie van drogen. Zeker twee weken lang. Niet in de auto natuurlijk, maar thuis in mijn atelier!

Pech

In creatieve processen gaat zelden iets van een leien dakje. Ze doen altijd een beroep op je flexibiliteit en volhardingsvermogen. Het gaat altijd net iets anders  dan je bedacht had, neem afgelopen weekend. De behangplaksel "eigen merk" werkt niet. Na een hele dag pulp kneden tot een kleverige substantie vind ik de massa de volgende ochtend weer terug in kruimels. Bij de laatste centrifugeronde houdt mijn wasmachine er mee op. We knijpen de overige pulp uit met onze handen. De kleur rood (in spuitbus) die ik heb gevonden en uitgeprobeerd is nog steeds niet de kleur waarmee ik tevreden ben. Het nadeel van spuitverf is dat er  te veel verf vervliegt en dus verspilt wordt. Van Pantone naar RAL, niet nauwkeurig om te zetten. Tip: Bel het bedrijf die de belettering maakt. Neem briefpapier met logo mee en houdt het langs de stalen. Zie hieronder het resultaat!

 

Fabriek

"Het lijkt bij jou wel een fabriek", zei een vriendin van me. Pulp maken, productiewerk. Denken, praten en......... doen. Een creatief proces betekent beslissingen nemen, uitproberen, beginnen en zien wat het wordt. Het is steeds een balans zoeken om bij je eigen beeld te blijven en tegelijkertijd ruimte te creëren om bij te stellen, om het beter te maken. Toch weer iets nieuws uit proberen in de hoop dat het nog beter wordt.

Rood

 

Het zoekproces, bijstellen, keuzes maken.Vorige weekend park Middelheim, Antwerpen. Hoe inspirerend. Rood tegen de groene achtergrond van gras en bomen.

Mise en Place "rood". Dat gaat het worden. 1700 rode negatieve handdrukken samengeklonterd als een zwerm, synergie en warme vriendschap. Kleuren uitproberen, te donker, te roze. Werken met een kwast, niet te doen. Eureka moment!!!! Spuitverf.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kleuren

Terug naar de zwerm. Ruw berekend zijn er 1700 negatieven nodig.
Via internet gelezen dat botenlak het meest sterk en waterafstotend is. Zo kom je op plaatsen waar je normaal nooit komt. Er zullen drie lagen over elkaar moeten. Hoe lak je die elementen zodanig dat het meer dan voldoende dekt. Spuiten, met de kwast, onderdompelen? Volgende week een afspraak met "oom'' Harry. Hij denkt mee over de technische details. Wat is de meest geschikte manier om de negatieven aan elkaar te bevestigen. Is datgene wat ik heb bedacht haalbaar of zijn er meer gemakkelijke manieren? Inmiddels heb ik te horen gekregen dat de sculptuur niet hoger mag zijn  dan 2.5. meter. Wettelijke bepalingen. Prima, 2.5 meter is de juiste hoogte, omdat je dan het geheel ziet maar ook de delen. Pulp maken. Zoeken naar kleuren. De vijf kleuren van de moederlanden (Duitsland, Nederland en België) zwart, wit, rood, blauw en geel. Besloten dat de "granieten" pulp prima geschikt is. Beter dan een perfect gekleurd negatief.  Althans zo denk ik er nu over. Zwart is uitdrukkingsloos. Wit is te gemakkelijk. Er zijn straks zwarte, rode en gele negatieven en een in mindere mate blauw en wit. Ik kan ze groeperen maar toch.............dit wordt het niet.



Denkpatronen

Een snelle manier om je denkpatroon te doorbreken is om het er over te hebben, met iemand te praten. Het gaat om vriendschap, samenwerken, energie creëren. We geven elkaar een hand, dat geeft een restvorm, maar anders. We geven elkaar een high five. Ook dat geeft een restvorm. De ene hand ondersteund de andere en ook dat geeft een restvorm. Er zijn veel meer mogelijkheden. Goed zo! Dat klopt beter.

 

  

Handen

Handen, maar anders dan anders. Een handafdruk van klei, maar uiteindelijk zal ik kiezen voor papierpulp. Het is prettig om mee te werken, schoon en goedkoop. Nog belangrijker, ik ken het materiaal. Dus ......... handen maar anders, onherkenbaar. Het hoort bij de  opdracht dat deelnemers op de teamdagen kleur toevoegen. Samen een kunstwerk maken. Als iedereen een handafdruk maakt, b.v. zijn handen dichtknijpt blijft er een interessante restvorm over. Ik denk alvast na over de beschermlaag, het moet tegen weer en wind kunnen en lang mee gaan. Internet!!!!!!!!!!!

Ik kleur de pulp vooraf, maar dat geeft niet het gewenste resultaat. Onregelmatig, spikkeltjes. Het lijkt op graniet. Dan een zelfgemaakte Gessolaag er over heen, die kleur ik met respectievelijk met acrylverf, inkt en plakkaatverf. Resultaat "grijs". De Gessolaag maakt het geheel harder. Maar.................. het klopt niet. Dit zijn vuisten. Met je vuisten werken, je vuisten ballen. Het klinkt verre van vriendelijk en het past niet bij wat er uitgedrukt moet worden.
"Friendship and Creating Synergie".

 

 

 

Bericht

Bericht van de opdrachtgever " Wat denk je van een missie ontwikkelingsboom, opgebouwd uit  handen". Aardig dat men mee denkt, maar ook lastig want dat is niet de richting die ik meen te gaan.
En hoe het dan in mijn hoofd verder gaat kan ik niet precies beschrijven, er gaan dagen over heen. Een idee wat "klopt" moet zich vormen. Terug naar de zwerm, veel, samen, gezamenlijk doel, gericht, Vorig jaar liep ik in Engeland. Daar hing een enorm wespennest aan een tak. Een indrukwekkend fenomeen. Een prachtig beeld Een enorme klonter die daar helemaal niet thuis hoort. Een klonter die komt en gaat. Een gemeenschap met een gezamenlijk belang, nieuwe gemeenschappen stichten, overleven. Hoog, aan een houten hek, veel bijen die een samen een figuur vormen. Een boom (dat is wat de opdrachtgever zich voor stelt). En dan doemt er een beeld op van een Maretak. Een half parasiet die via de wortels van de boom water uit de grond haalt. Een bijzonder natuurverschijnsel al die "bollen" in een boom. Boom, zwerm, Maretak en......handen.

eigen foto

.

 

Een nieuwe opdracht, een nieuw creatief proces.

"Making friends and create synergie". Een sculptuur, voor buiten! Een opdracht die af moet zijn voor 21 augustus, en waar in juni (dat is al heel snel) door managers van de drie moederlanden kleur aan toe gevoegd moet worden. Naast het zoeken van ideeën speelt uiteindelijk ook haalbaarheid, tijdpad en begroting een rol. Creatief scheppen en kaderen. Een proces wat haaks op elkaar staat. Gedachten schieten alle kanten op, vriendschap, synergie en dat in relatie tot  mensen, planten en dieren. Samenwerken om er beter van te worden, sterker te zijn, het geheel is meer dan de delen. Dolfijnen die samen een cirkel vormen en hun prooi in het nauw drijven. Ganzen die d.m.v. het bewegen van hun vleugels een up-lift vormen voor de ganzen die volgen. Medicijnen waarvan ingrediënten elkaar versterken. Organisaties en teams die ieders afzonderlijke kwaliteiten inzetten om betere resultaten te bereiken. En ............. amoeben, eencelligen, oervormen. Ze klonteren samen in barre tijden om hun eigen toekomst veilig te stellen. Een oude schoolplaat. Organische vormen, uniek. Ik praat met Philomena. Een Mise en Place AMOEBE in de vorm van b.v de kenmerkende ster? De kunstenaar Marc Mulders heeft een prachtig glas -in -loodraam gemaakt voor de Sint Jans kathedraal
in  s' Hertogenbosch, het laatste oordeel Hemel en Hel  met AMOEBEN. Ik lees nog wat over Amoeben om inspiratie op te doen en constateer dat amoeben een slechte bijklank hebben en in veel gevallen richten ze samen  juist erg veel schade aan. Nee dit is het nog niet, verder zoeken naar een ander idee. 

.

Leonardo da Vinci

 

Het is elke keer voor mij een uitdaging om goed opgeleide mensen te bewegen om ze in mijn creatieve teambijeenkomsten gedachten te laten verbeelden d.m.v. eenvoudige, snelle tekeningen. Zij zijn namelijk als geen ander sterk in het gebruik van woorden. Maar woorden kunnen leeg zijn, onwaar of slechts een deel zeggen van wat je bedoelt. Tekenen brengt de innerlijke dialoog op gang, het laat veel meer de binnenkant van iemand zien. "Ik kan niet tekenen". "Nee klopt, jullie zijn geen tekenaars zoals Leonardo da Vinci, maar een pen vasthouden zijn jullie nog niet verleerd en iedereen tekent wel eens  vorm of symbool. Denk maar eens aan de krabbels die je maakt tijdens een saaie vergadering". Stop de criticus even onder de tafel, teken het beeld wat bij het woord "beweging" in je gedachten verschijnt en zet het op papier. Hoe leuk!!!! Vanzelfsprekend mag je je tekening later toelichten als je dat nodig vindt. Het effect is verbazingwekkend. "Een enorme  eye-opener",  krijg ik meestal terug. En als je na afloop al die tekeningen van het hele team in een digitale mindmap uitgewerkt krijgt heb je een prachtdocument om verder mee aan de slag te gaan. 

 

 



Art Cult Club

 

 

De Art Cult Club bestaat uit is een groep van enthousiaste mensen die om de beurt een uitstap organiseren in de euregio. We hebben allemaal een passie voor kunst en cultuur. Afgelopen zondag hebben we een prachtige tocht gemaakt naar het Dal van de Julienne, net onder Vise!. "Onze" Joanna is met name de kenner van dit dal. Ze komt er al jaren en heeft zich ook al die jaren verdiept in de geschiedenis en kent dus alle verhalen en veel leuke anekdotes over Julienne maar ook over de geschiedenis daarna. Een leuke bijkomstigheid is ook nog dat ze heel veel kan vertellen over de  bomen planten die hier groeien. We boften ook met het weer en hoe heerlijk is het dan om nog even samen koffie te drinken en na te praten. De volgende uitstap is zondag 24 juni.

 

Voor meer informatie kijk op de agenda www.mirjamstax.nl  

 

 



Het dal van de Julienne, Vise (B.)

 




TEFAF

Als je in Maastricht woont ga je naar de TEFAF. Meestal is er wel iemand die aan me denkt en een vrijkaartje voor me heeft. Wat dat betreft is er een enorme circulatie van vrijkaartjes in de stad voor en tijdens de TEFAF. Voor wat hoort wat, of zomaar. Vanzelfsprekend negeren de handelaren me tijdens de TEFAF volledig. Ze zien natuurlijk meteen dat ik me niet gedraag als een koper en dat is prettig want ik lijk daardoor onzichtbaar. Vlak voor een van Gogh staan of een Rembrandt,  met m'n neus op werk van Marc Manders, geen suppoosten, geen lijnen en je mag overal foto's van maken. Meestal kies ik zodra ik binnen ben voor een thema, want er is te veel te zien. De ene keer richt ik me op schilderkunst of textiel, de andere keer op sieraden of glas en dit keer heb ik me gericht op portretten. Wat een veelheid aan gezichten en dan die ogen, verdrietige ogen, dromerige ogen, lachende ogen (die zie je maar weinig) zelfverzekerde ogen, hooghartige ogen, grote ogen, teneer geslagen ogen, lege ogen. En wat heerlijk om ze net zo lang te aan kijken zoals ik wil, totdat ik het verhaal heb bedacht, totdat ik weet wie ze zijn, wat ze doen, hoe ze denken en wat ze voelen.

 



 foto: Mirjam Stax

 

 

try out

 

Ik vond het een eer om de try-out van je workshop "levensverhaal in beeld" te mogen meemaken. We werden gastvrij ontvangen, de ruimte in je huis waar we zaten vond ik verrassend en prettig. Ik kon tijdens de eerste keer gemakkelijk terug gaan naar mijn zintuiglijke ervaringen tijdens mijn jeugd en vond het fijn hierbij te schetsen. De opbouw moet je beslist zo houden met daarna de kaarten en dan de stap naar de collage. Wat materiaalkeuze betreft, voor het uiteindelijk werk zou je het wat meer open kunnen laten in mogelijkheden.

Mensen gaan herinneren en dat delen kan fijn zijn. Ik vond het de moeite waard als jij met je

 i pad  ging zoeken naar waar we opkwamen en hierover spraken. Zo gaat het ook met wat tussen mensen ontstaat alsof je elkaar moest tegenkomen bij jou. Ik vond het ook prettig dat je deelnam door zelf met eigen werk bezig te zijn. Je verwende ons tussendoor ook nog zo goed, maar dat is niet eens nodig. Ik ga reclame voor je maken dat is zeker.

 

Hartstikke bedankt voor de fijne ervaringen! Jeanine

 

 

Levensverhalen in beeld

De ene persoon leest graag zijn dagboeken terug, een ander bladert zijn foto albums door en weer anderen halen graag herinneringen op met vrienden. We doen dat o.a. om er waarde aan te ontlenen, we willen namelijk allemaal dat ons leven de moeite waard is en ....................het is de moeite waard, het is maar net hoe jij er zelf tegen aan kijkt. Als ik dan uitleg dat je in mijn creatieve bijeenkomsten een werkstuk gaat maken waarin jouw levensverhaal, jouw '"rode draad" tot uitdrukking komt, halen mensen vreemd genoeg soms hun schouders op. "Moeilijk, zwaar, dat kan ik niet, ik ben niet creatief". En als ik dan zeg dat het juist heel leuk is en iedereen het kan, dan kijken ze me verbaasd aan en ik adviseer ze dan om toch maar eens keer mijn blog of website te lezen en gewoon eens mee te doen.
Vanzelfsprekend ben je tegen de tijd dat je toch zelf iets wilt maken, klaar om een creatief proces aan te gaan. Je vindt het leuk om na te denken over je eigen leven, te zoeken naar een "beeld" wat daar bij past en jouw ideeën met anderen te bespreken. Je zoekt naar geschikte materialen, een uitdrukkingsvorm, je probeert het een en ander uit, je stelt bij en maakt uiteindelijk je werkstuk.
En iedereen kan het, tenminste met mijn begeleiding. Na afloop heb je een kunstwerk, origineel, helemaal van jou. Je kunt het beeld een mooie plek geven in je woonkamer of buiten in de tuin. Je kunt het cadeau geven aan je vader of moeder, een goede vriend of vriendin of je kinderen. En ............  je bent een hele bijzondere ervaring rijker!!!



sculptuur vormen




werken met gips en gipsverband
 

 

levensverhalen in beeld

Het is de snelheid waarmee het leven verder rolt, de vertakkingen die duizelig maken, het ritme wat vertrouwen schept en de schoonheid die hoop geeft.

Denken in beelden

"Denken in beelden"



Blij voor en met mezelf. Dank je Mirjam".


Een moment om even naar "binnen" te gaan, stil te staan op een losse manier. Heel leuk!



Ver-beeld-ing. Een inspirende ochtend!

Art Cult Club

Uitstapje Pierre Cuypershuis, Roermond

Beste mensen,

 

Na een dagje  Roermond waren we gisteren om 18.30 uur  weer terug in Maastricht/Eysden.

Voor mij was dit uitstapje een eerste kennismaking met het leven en werk van Pierre Cuypers  in een  prachtig gerestaureerd Cuypershuis . Een vooraanstaand  architect uit de 19^e eeuw, een enorme scheppingsdrang, een  zeer eigen herkenbare stijl, een ambachtsman met lef, maar voor mij niet overtuigend genoeg, tenminste niet als kunstenaar of  vernieuwer van de vorm. Te veel eiken, te veel neo. De expositie van Joep Nicolas maakte daar en tegen meer indruk op mij. Daarna  liepen we nog een stukje van de VVV stadswandeling langs architectuur  van Pierre Cuypers en als klap op de vuurpijl ook nog even de Christoffel kathedraal binnen  waar een mevrouw op verzoek van Joanna ons prachtig kon vertellen over de oude en nieuwe glas in lood ramen. De hele familie Nicolas vertegenwoordigd , 5 generaties glasramen. Indrukwekkend. We sloten af op het sfeervolle Munsterplein met een kop koffie! Het was een fijne dag.  Tot de volgende keer , zondag 22 maart dan organiseert Josee.

Groetjes

Mirjam

Atelier Beeld Werkt

Verbeelden is de basis voor inspiratie en geeft ruimte om op zoek te gaan naar andere vormen van kijken en denken. Verbeelden maakt het mogelijk voor mensen om verder te denken dan wat hem is geleerd of waarvan hij overtuigd is. Iets uitbeelden geeft ons inzicht in onze persoonlijke krachten en passies, met een tastbaar resultaat. Atelier Beeld Werkt staat voor inzicht, ontwikkeling, vooruit kijken, het gebruiken van je verbeeldingskracht en creativiteit, maar ook voor ontmoeten en gezelligheid.