TEFAF

Als je in Maastricht woont ga je naar de TEFAF. Meestal is er wel iemand die aan me denkt en een vrijkaartje voor me heeft. Wat dat betreft is er een enorme circulatie van vrijkaartjes in de stad voor en tijdens de TEFAF. Voor wat hoort wat, of zomaar. Vanzelfsprekend negeren de handelaren me tijdens de TEFAF volledig. Ze zien natuurlijk meteen dat ik me niet gedraag als een koper en dat is prettig want ik lijk daardoor onzichtbaar. Vlak voor een van Gogh staan of een Rembrandt,  met m'n neus op werk van Marc Manders, geen suppoosten, geen lijnen en je mag overal foto's van maken. Meestal kies ik zodra ik binnen ben voor een thema, want er is te veel te zien. De ene keer richt ik me op schilderkunst of textiel, de andere keer op sieraden of glas en dit keer heb ik me gericht op portretten. Wat een veelheid aan gezichten en dan die ogen, verdrietige ogen, dromerige ogen, lachende ogen (die zie je maar weinig) zelfverzekerde ogen, hooghartige ogen, grote ogen, teneer geslagen ogen, lege ogen. En wat heerlijk om ze net zo lang te aan kijken zoals ik wil, totdat ik het verhaal heb bedacht, totdat ik weet wie ze zijn, wat ze doen, hoe ze denken en wat ze voelen.

 



 foto: Mirjam Stax

 

 

try out

 

Ik vond het een eer om de try-out van je workshop "levensverhaal in beeld" te mogen meemaken. We werden gastvrij ontvangen, de ruimte in je huis waar we zaten vond ik verrassend en prettig. Ik kon tijdens de eerste keer gemakkelijk terug gaan naar mijn zintuiglijke ervaringen tijdens mijn jeugd en vond het fijn hierbij te schetsen. De opbouw moet je beslist zo houden met daarna de kaarten en dan de stap naar de collage. Wat materiaalkeuze betreft, voor het uiteindelijk werk zou je het wat meer open kunnen laten in mogelijkheden.

Mensen gaan herinneren en dat delen kan fijn zijn. Ik vond het de moeite waard als jij met je

 i pad  ging zoeken naar waar we opkwamen en hierover spraken. Zo gaat het ook met wat tussen mensen ontstaat alsof je elkaar moest tegenkomen bij jou. Ik vond het ook prettig dat je deelnam door zelf met eigen werk bezig te zijn. Je verwende ons tussendoor ook nog zo goed, maar dat is niet eens nodig. Ik ga reclame voor je maken dat is zeker.

 

Hartstikke bedankt voor de fijne ervaringen! Jeanine

 

 

Levensverhalen in beeld

De ene persoon leest graag zijn dagboeken terug, een ander bladert zijn foto albums door en weer anderen halen graag herinneringen op met vrienden. We doen dat o.a. om er waarde aan te ontlenen, we willen namelijk allemaal dat ons leven de moeite waard is en ....................het is de moeite waard, het is maar net hoe jij er zelf tegen aan kijkt. Als ik dan uitleg dat je in mijn creatieve bijeenkomsten een werkstuk gaat maken waarin jouw levensverhaal, jouw '"rode draad" tot uitdrukking komt, halen mensen vreemd genoeg soms hun schouders op. "Moeilijk, zwaar, dat kan ik niet, ik ben niet creatief". En als ik dan zeg dat het juist heel leuk is en iedereen het kan, dan kijken ze me verbaasd aan en ik adviseer ze dan om toch maar eens keer mijn blog of website te lezen en gewoon eens mee te doen.
Vanzelfsprekend ben je tegen de tijd dat je toch zelf iets wilt maken, klaar om een creatief proces aan te gaan. Je vindt het leuk om na te denken over je eigen leven, te zoeken naar een "beeld" wat daar bij past en jouw ideeën met anderen te bespreken. Je zoekt naar geschikte materialen, een uitdrukkingsvorm, je probeert het een en ander uit, je stelt bij en maakt uiteindelijk je werkstuk.
En iedereen kan het, tenminste met mijn begeleiding. Na afloop heb je een kunstwerk, origineel, helemaal van jou. Je kunt het beeld een mooie plek geven in je woonkamer of buiten in de tuin. Je kunt het cadeau geven aan je vader of moeder, een goede vriend of vriendin of je kinderen. En ............  je bent een hele bijzondere ervaring rijker!!!



sculptuur vormen




werken met gips en gipsverband
 

 

levensverhalen in beeld

Het is de snelheid waarmee het leven verder rolt, de vertakkingen die duizelig maken, het ritme wat vertrouwen schept en de schoonheid die hoop geeft.