Als je in Maastricht woont ga je naar de TEFAF. Meestal is er wel iemand die aan me denkt en een vrijkaartje voor me heeft. Wat dat betreft is er een enorme circulatie van vrijkaartjes in de stad voor en tijdens de TEFAF. Voor wat hoort wat, of zomaar. Vanzelfsprekend negeren de handelaren me tijdens de TEFAF volledig. Ze zien natuurlijk meteen dat ik me niet gedraag als een koper en dat is prettig want ik lijk daardoor onzichtbaar. Vlak voor een van Gogh staan of een Rembrandt, met m'n neus op werk van Marc Manders, geen suppoosten, geen lijnen en je mag overal foto's van maken. Meestal kies ik zodra ik binnen ben voor een thema, want er is te veel te zien. De ene keer richt ik me op schilderkunst of textiel, de andere keer op sieraden of glas en dit keer heb ik me gericht op portretten. Wat een veelheid aan gezichten en dan die ogen, verdrietige ogen, dromerige ogen, lachende ogen (die zie je maar weinig) zelfverzekerde ogen, hooghartige ogen, grote ogen, teneer geslagen ogen, lege ogen. En wat heerlijk om ze net zo lang te aan kijken zoals ik wil, totdat ik het verhaal heb bedacht, totdat ik weet wie ze zijn, wat ze doen, hoe ze denken en wat ze voelen.
 |
| foto: Mirjam Stax |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten